Bart Galle
Als schilder van levend model ben je niet geboren, maar word je.
Het is een métier waarin ik nu verder sta dan vijf jaar geleden.
Toen zag ik mezelf als ‘academisch wild’ bezig: energie overbrengen naar het doek en levensechte weergave van de mens.
Er komt steeds meer bij kijken. Ik vertrek vaker vanuit een idee. Wat ik in internationale musea zie, inspireert. En het resultaat moet mij pakken en boeien.
Zelfkritisch naar eigen werk kijken en ernaar handelen zonder schroom, wordt steeds belangrijker. In die zin is de schilderpassie ook meer dan een métier: het wordt meer en meer een keuze van wat ik visueel ga vertellen en hoe.
Anderzijds blijft het verbazingwekkend hoe ik het schilderproces bijna onderga: de meeste schwung zit in de doeken waar ik snel, gedachteloos, het paneel via oog en hand zichzelf laat vullen. Een uitdaging is het om daar in volgende lagen toch op verder te werken, zonder krachtverlies.
In de vroegere schilderlessen werd een pose drie x drie uur aangehouden. Zo’n doeken of panelen penseel ik nog. Maar in het voorbije academiejaar schilderde ik in de tekenles, waar een pose maar 40 minuten blijft en ik dus op een kleiner formaat nog sneller olieverf ’schets’.
In de komende tijd blijf ik zwierig olieverfschetsen, maar evengoed werk ik langer aan klassiekere schilderijen met een originele insteek. Ik ben even benieuwd als jullie naar wat de toekomst brengt.